by Rianne | sep 25, 2018 | Rianne's Blog
Er wordt veel van mij gevraagd door mijn kinderen, mijn partner en daarnaast ook op mijn werk, de kerk en het bestuur van de vereniging niet te vergeten. ‘Als je iets doet dan moet je dat goed doen’. Zo hebben mijn ouders me verantwoordelijkheid bijgebracht. En dat is niet verkeerd vind ik. Zo ben ik, dat past bij mij. En toch kan ik het nooit goed genoeg doen. Ik schiet steeds tekort en daar wordt ik heel saggerijnig van. Zet ik me wat meer in voor mijn vrouw, dan heeft ze altijd nog wel iets waar ik niet aan heb gedacht. Zet ik me wat meer in voor mijn werk dan klagen mijn kinderen dat ik zo weinig thuis ben. Ik wordt hier erg boos over. Ik heb het gevoel dat er aan alle kanten aan mij getrokken wordt. Ik kan er nooit genoeg zijn vóór de ander. Het is gewoon niet fair. Ik ben er ook nog! Als mijn vrouw erover begint dan denk ik eigenlijk: ”zeik niet zo” “zie je dan niet wat ik allemaal doe en laat voor jou!” Waar ik ook over nadacht, zei deze cliënt is dat ik het zo oneerlijk vind dat mijn vrouw zoveel aandacht heeft voor de kinderen en veel minder voor mij. Ik voel me op de 2e of derde plaats staan. En wat ik ook doe, het valt verkeerd. Het lijkt wel of ik het niet aanvoel. Ik dacht zelfs eens: Ben ik misschien licht autistisch? Wat ik dan doe in zo’n situatie? Ik wordt boos, ga verwijten en trek me terug in mezelf. In therapie ben ik...
Recente reacties