by Rianne | jan 15, 2022 | Rianne's Blog
Hebben je ouders je gekwetst, genegeerd, beschuldigd, uitgelachen, geslagen, in de steek gelaten en of verwaarloosd? Daar heb jij niet om gevraagd en dat verdiende je ook niet, al kan je daar zelfs over gaan twijfelen als je zo werd behandeld. Je bent gaan denken over jezelf zoals ze met je omgingen. “ ik ben maar een lastpost”. Dagelijks hebben heel veel mensen nog last van de gevolgen van de liefdeloze behandeling. Ik noem dit onrecht wat jou is aangedaan. Jij had recht op een liefdevolle, respectvolle aandacht. Op koestering en bescherming. Op steun en erkenning voor wie je was en bent. Ongeacht je prestaties of je soms onhandige gedrag. Onvoorwaardelijk. Gewoon omdat jij er bent. Punt. En nu zit je er wel mee. Je wordt steeds weer geconfronteerd met de feiten. Het drukt op je humeur, geeft stress en onrust. Je wil niet in de slachtofferrol, maar je bent wel belast en je hebt weinig vertrouwen in verlichting van jouw fysieke en psychische last. Daar is een flinke hefboom voor nodig om die berg te verzetten. De vraag die je kan helpen is: Wat gaat jouw antwoord zijn op jouw onrecht? Ga je met hetzelfde kruid terugschieten? Ga je bewijzen dat je best oké bent en put je jezelf uit om toch nog de erkenning te krijgen? Leg jij jouw last bv. in de vorm van verwachtingen bij je kinderen of je partner neer die aan jou moeten goed maken wat jij tekortkwam? Laat jij de slinger doorslaan naar de andere kant en ga je je kinderen bv. extreem veel geven omdat jij tekortkwam? Ga je proberen je...
by Rianne | jul 30, 2020 | Rianne's Blog
Cliënt: “Ik wil werken aan mijn zelfvertrouwen”. Therapeut: “Wat bedoel je dan precies”? Die vraag kom ik veel vaker tegen, en ik wil dan juist graag weten waar deze cliënt op doelt. Omdat ik hem meteen wil laten merken dat ik het belangrijk vind hoe hij het ervaart. Cliënt: “Ik wil zelfverzekerd in het leven staan en weten wat ik waard ben. Ik voel me snel jaloers”. Als we stil staan bij zijn gezin van herkomst blijkt dat vader afwezig was. Gesloten, in zichzelf, vader sprak zich niet uit. Moeder was zorgzaam en ook in zichzelf gekeerd. Hij stond er alleen voor om uit te vinden hoe hij van betekenis kon zijn. Dat was een hele zoektocht en uiteindelijk gaf hij het op. Onverschilligheid hielp hem een tijd lang. Totdat er een leraar op school was die hem zag. Het was een leraar die kinderen uit kon dagen op een leuke manier en weleens een kind kietelde. Op een dag werd hij door deze leraar gekieteld. “Ik liep meteen veel meer rechtop.” Hij voelde zich belangrijk en hij was het waard dat er aandacht aan hem werd besteed. Deze voeding had hij zo nodig om zijn eigen-liefde te ontwikkelen. Soms zijn er weinig volwassenen in je leven die dat door hebben of die vrij genoeg of ontwikkeld genoeg zijn om erkenning te kunnen geven aan een kind. Het is de eerste levensbehoefte waardoor een kind van zichzelf leert houden. Vaak zijn het opa’s, oma’s, een buurvrouw of een oom of tante die daar oog voor hebben. Die zijn van levensbelang! Bij mij was dat mijn Opa. Ik had...
by Rianne | mei 31, 2019 | Rianne's Blog
We hebben het druk! We besteden met elkaar veel aandacht aan onze kinderen, ons werk, ons huishouden en als moeder willen ook nog liefst een speciale taart zelf bakken. Wat bak jij ervan? Waar ben jij op gefocust? Kies jij bewust of lijk jij meer op een ongeleid projectiel wat alle kanten op schiet naar waar je aandacht wordt gevraagd? Zonder focus …géén taart. De meeste van ons, moeders, zijn zich best bewust van wat ze belangrijk vinden in hun leven nl. de kinderen! Je bent niet zomaar toevallig moeder geworden. (meestal) Ik vroeg me af wat het zoal met zich meebrengt dat kinderen in deze tijd zo vóórop staan? Wat ik tegen kom in de praktijk is dat het zeker mooi is van onze tijd dat er meer aandacht is voor de behoeften en gevoelens van onze kinderen. Als ze daarin worden gezien en erkent en dit wordt benoemd dan geef je daarmee een geweldig cadeau mee voor hun leven. Daarnaast wordt de plek van de kinderen vaak wel erg groot gemaakt. In uitspraken als: “als je kind maar gelukkig is, dan ben ik het ook”, maken we ons erg afhankelijk van het geluk van onze kinderen. Er kan een druk bij je kind komen te liggen, want hij moet maken dat hij gelukkig is…anders ben jij het niet. Kinderen moeten gaan voorzien in het geluk van de ouders. Het kan zomaar zijn dat er een onbalans moet worden gecompenseerd bij de ouders, door de aandacht op de kinderen te richten. Zij moeten door hun prestaties of door een lief/ verantwoordelijk kind te zijn ervoor zorgen dat...
by Rianne | sep 25, 2018 | Rianne's Blog
Er wordt veel van mij gevraagd door mijn kinderen, mijn partner en daarnaast ook op mijn werk, de kerk en het bestuur van de vereniging niet te vergeten. ‘Als je iets doet dan moet je dat goed doen’. Zo hebben mijn ouders me verantwoordelijkheid bijgebracht. En dat is niet verkeerd vind ik. Zo ben ik, dat past bij mij. En toch kan ik het nooit goed genoeg doen. Ik schiet steeds tekort en daar wordt ik heel saggerijnig van. Zet ik me wat meer in voor mijn vrouw, dan heeft ze altijd nog wel iets waar ik niet aan heb gedacht. Zet ik me wat meer in voor mijn werk dan klagen mijn kinderen dat ik zo weinig thuis ben. Ik wordt hier erg boos over. Ik heb het gevoel dat er aan alle kanten aan mij getrokken wordt. Ik kan er nooit genoeg zijn vóór de ander. Het is gewoon niet fair. Ik ben er ook nog! Als mijn vrouw erover begint dan denk ik eigenlijk: ”zeik niet zo” “zie je dan niet wat ik allemaal doe en laat voor jou!” Waar ik ook over nadacht, zei deze cliënt is dat ik het zo oneerlijk vind dat mijn vrouw zoveel aandacht heeft voor de kinderen en veel minder voor mij. Ik voel me op de 2e of derde plaats staan. En wat ik ook doe, het valt verkeerd. Het lijkt wel of ik het niet aanvoel. Ik dacht zelfs eens: Ben ik misschien licht autistisch? Wat ik dan doe in zo’n situatie? Ik wordt boos, ga verwijten en trek me terug in mezelf. In therapie ben ik...
by Rianne | jan 7, 2017 | Rianne's Blog
Ik ben Camilla, nu 12 jaar. 2 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden en nu heeft mijn vader een nieuwe vriendin. Ik kan daar maar niet aan wennen. Het enige wat ik wil is dat mijn vader en mijn moeder alles vergeten wat er gebeurd is en opnieuw zouden beginnen. Maar dat zullen ze niet doen. Nog in geen honderd jaar. Ik kan me daar heel kwaad over maken. Weet je, toen mijn ouders uit elkaar gingen was het ook wel een opluchting, geen ruzies meer of van die spanningen in huis, waar ik niks mee kon. Ik ging vanaf die tijd de ene week bij mijn vader en de volgende week bij mijn moeder wonen. Best een gedoe! Gelukkig woont mijn vader nog in ons huis van altijd… het voelt alleen zo anders, ik mis ONS … Nu mijn vader die vriendin heeft let hij echt niet meer op mij, hij loopt met zijn hoofd in de wolken. Hij maakte altijd alle afspraken met mij samen en nu gaat hij dat met haar doen en zegt hij alles over zijn werk tegen haar. Ik val uit tegen mijn vader over vanalles. Die vrouw, die hij helemaal nog niet lang kent en die niks met ONS te maken heeft, krijgt zomaar al zijn aandacht. Hij wil ook al de bezoekregeling veranderen omdat hij haar dan nog meer kan zien. Zij heeft ook nog twee van die etterbakkies van kinderen die in ONS huis met treintjes spelen en dan ruzie maken. Walgelijk! Dat ze die twee thuis laat, ik heb daar niks mee! Nou ik ben er helemaal klaar mee....
by Rianne | nov 23, 2016 | Rianne's Blog
Als ik een vrije middag heb vind ik het heerlijk om naar de kringloopwinkel te gaan en rond te snuffelen tussen de spulletjes die daar zijn uitgestald. Vaak vind ik dan iets wat voor degene die het wegdeed geen betekenis meer had of overbodig was, maar waar ik opnieuw waarde in zie. Zoals deze stoelen die nu weer dienst doen als bankje. ( Hoe verbonden…:) Op linkedIn werd ik getroffen door wat Marjon Broekhuizen een jaar geleden schreef over dit onderwerp . Ze zegt dat zelfontplooiing niet meer de hoogste behoefte van de mens is, maar dat Zingeving, het van betekenis zijn, het DNA wordt van deze nieuwe tijd. Dat wat het hoogste in de pyramide van behoeften staat bij Maslow, zelfontplooïng, verschuift een plekje naar beneden. Wij willen blijkbaar in onze tijd weten wat de relevantie is van wat wij doen binnen het grotere geheel. We vinden het niet meer zo belangrijk welke rang of status we hebben of dat we rijk zijn, maar dat we betekenis hebben in de verbinding. Een mooie nieuwe trend. Een cliënt vertelde dat ze in de straat waar ze woont een buurvrouw tegenkwam, die haar vroeg hoe het met haar ging. Ze vertelde de buurvrouw dat het momenteel niet zo best ging en haar tranen liepen spontaan over haar wangen. De buurvrouw vroeg haar om een kopje koffie te komen drinken. De cliënt vertelde dat ze ineens zo had moeten huilen en ze had benoemd wat haar dwars zat. Ze had ook gemerkt dat het een verschil maakte dat ze nu huilde terwijl iemand haar tranen zag en haar verdriet hoorde. Ze...
Recente reacties