Het lukt dan niet meer om mezelf te zijn…
In welke situatie overkomt je dat?
- Elke keer als ik in een groep mensen ben, vraag ik me af hoe ze over me denken
Denk je dat dit al een oud thema is in je leven?
Stel je voor dat je op die lege muur nu een dia ziet met een kadertje eromheen, wat zie je daar dan op die dia van vroeger? Wat gebeurd daar? Wie is daarbij jou? Wat doe je daar?
Vaak is wat je daar ziet dan een sleutelscène*.
Zo’n sleutelmoment vertelt je iets over een gebeurtenis waarop je als kind je conclusies hebt getrokken of iets hebt besloten vaak om jezelf te beschermen in een situatie waar je er helemaal alleen voor stond.
- Ik ben bijna 9 jaar en sta daar bij mijn zus en haar vriendinnen en vertel spontaan iets uit mezelf waar ik aandacht voor wil. Ik wil er ook bij horen. Ze lachen om mij en ik krijg het gevoel dat ik iets doms heb gezegd. Ze lachen me uit, zo voelt het voor mij. Ik schaam mij en kan wel door de grond zakken. Ik trek me alleen terug op mijn kamer.
Ze kiest 4 vloerankers uit voor de vriendinnen en voor haar zus en een voor zichzelf. ( we maken een opstelling van wie waar zich bevond) Als ze op de plek van haar kleine meisje staat voelt ze zich weer als in de situatie van toen. Dat is wat er gebeurd als ze in een groep komt dan voelt ze zich ook weer zo terwijl ze volwassen is. Ze durft dan niet zichzelf te uiten of er komen kritische stemmetjes van binnen met een oordeel over haar: “Je bent veel saaier, dommer, oninteressanter dan die andere mensen uit de groep”. “Je moest je schamen omdat je hier zo onzeker zit te zijn”. “Ben jij nu bedrijfsleidster?”, “Je durft niet eens….”.
Dan kijken we samen naar wat ze daar als klein meisje wilde of niet wilde en naar wat ze nodig had in die situatie. Wat was haar dilemma? Blijven en nog meer pijn voelen van afwijzing en van ‘er niet bij horen’ of zwijgen en zich terugtrekken. Dat laatste was het beste wat ze kon doen als kind. Maar de onzekerheid bleef.
- Als volwassene spreekt ze nu haar kleine meisje steunend toe. Ze zegt dat ze het zo dapper vindt dat ze daar zo haarzelf durft te laten zien zoals ze is. Ze zegt dat dat helemaal oké is en dat ze niet alles hoeft te weten of te kunnen en dat het helemaal niet dom is. Ze geeft haar kleine meisje toestemming er te mogen zijn en ze zegt dat ze haar leuk vind en dat ze erbij hoort.
Ze gaat nog eens op de plaats van haar kleine meisje staan en laat die boodschappen binnenkomen en ze voelt zich duidelijk opgewekter. Helemaal als ze haar vloeranker bij die van de anderen legt. Ze spreekt uit dat ze erbij hoort, omdat zij dat zo vindt. Ze geeft zichzelf bestaansgrond. Ze kijkt naar de anderen en ziet dat ze hun bevestiging minder nodig heeft want ze heeft haar eigen goedkeuring.
Ineens voelt ze dat haar onzekerheid voor een stuk met haar zus te maken heeft. Ze spreekt uit naar haar zus: “Ik ben er ook!” en ze uit haar verlangen naar gelijkwaardigheid.
NU had ze nieuwe ervaringen opgedaan, namelijk zich gesteund voelen door haar volwassen deel en Ze ervaarde dat ze bij haar schaamtegevoel kon blijven zonder weg te hoeven lopen. Ze kon het verschil maken tussen vroeger en NU.
Sleutelscènes spelen een cruciale rol in het verwerken van trauma. Dat komt omdat een sleutelscène meer is dan alleen maar een pijnlijke herinnering of beeld. Er ligt in deze scène niet alleen de gebeurtenis maar ook onze reactie erop verscholen. We reageren vaak als volwassene nog op dezelfde manier omdat dat in je brein zo verankerd is. Door nieuwe ervaringen op te doen en het verschil te gaan maken tussen vroeger en nu kan het brein hier anders in gaan voorsorteren.
Wil je meer lezen over sleutelscenes* ?
in het boek: ‘Sterker worden waar het pijn doet’. Auteur Ybe Casteleyn.
Wil je jezelf begrijpen en anders gaan ervaren? Maak dan gerust een afspraak bij mijn Praktijk Relatief
Via www.relatief.eu of stuur een berichtje naar riannedelaat@gmail.com
Recente reacties