Hebben je ouders je gekwetst, genegeerd, beschuldigd, uitgelachen, geslagen, in de steek gelaten en of verwaarloosd?
Daar heb jij niet om gevraagd en dat verdiende je ook niet, al kan je daar zelfs over gaan twijfelen als je zo werd behandeld.
Je bent gaan denken over jezelf zoals ze met je omgingen. “ ik ben maar een lastpost”.
Dagelijks hebben heel veel mensen nog last van de gevolgen van de liefdeloze behandeling.
Ik noem dit onrecht wat jou is aangedaan.
Jij had recht op een liefdevolle, respectvolle aandacht. Op koestering en bescherming. Op steun en erkenning voor wie je was en bent. Ongeacht je prestaties of je soms onhandige gedrag. Onvoorwaardelijk. Gewoon omdat jij er bent. Punt.
En nu zit je er wel mee.
Je wordt steeds weer geconfronteerd met de feiten. Het drukt op je humeur, geeft stress en onrust.
Je wil niet in de slachtofferrol, maar je bent wel belast en je hebt weinig vertrouwen in verlichting van jouw fysieke en psychische last.
Daar is een flinke hefboom voor nodig om die berg te verzetten.
De vraag die je kan helpen is: Wat gaat jouw antwoord zijn op jouw onrecht?
- Ga je met hetzelfde kruid terugschieten?
- Ga je bewijzen dat je best oké bent en put je jezelf uit om toch nog de erkenning te krijgen?
- Leg jij jouw last bv. in de vorm van verwachtingen bij je kinderen of je partner neer die aan jou moeten goed maken wat jij tekortkwam?
- Laat jij de slinger doorslaan naar de andere kant en ga je je kinderen bv. extreem veel geven omdat jij tekortkwam?
- Ga je proberen je ouders te veranderen?
Dan veroorzaak je vaak met je gevoel van rechtvaardigheid en de beste bedoelingen opnieuw onrecht. Of doe je niets, ook dan beïnvloed je ballast onbewust je gedrag.
Stel dat jouw antwoord begint met: zelf in actie komen…
Zelf nieuwsgierig jouw zoektocht starten of voortzetten daarmee jezelf waarde toekennen, want je neemt jezelf serieus.
Stap 1 Erkenning van jouw geleden onrecht.
Door jouzelf en door anderen. Eerst ga jij beseffen wat je overkwam en dat kan je dan delen.
Door vragen als: “Hoe het was voor jou?”. “Wat deed dat me je?”. “Hoe reageerde je vader, moeder als jij iets liet zien van je gevoel van teleurstelling of boosheid of angst?”
“Was het dan echt zo erg?” “Ja, ik voelde me….afgewezen, in de steek gelaten, eenzaam, onveilig, niet gesteund…”.(uiteraard in verschillende variaties en gradaties)
De pijn wordt vaak toegedekt door jezelf omdat je loyaal wil blijven of je hebt geen zin in nog meer lastige emoties. Die heb je al genoeg gehad. Of door anderen omdat ze je liever blij zien en het probleem willen sussen of oplossen. Of men vind dat je moet vergeven, maar al te snel vergeven is vaak ook een toedekken van de pijn.
‘Het kleine kind in jou’* dat de pijn heeft gevoeld wil alsnog worden gezien en begrepen. Het wil serieus worden genomen. Maar het is ook bang het weer te voelen en dat de gevoelens dan te groot zijn of dat het er weer niets mee zal kunnen, het niet aankan of dat het niet zal worden gehoord of geloofd. Dat is vanuit hoe je er als kind naar keek, vanuit je kind-bewustzijn.
Erkennen van de pijn gaat gepaard met rouwen. Rouwen om wat er niet was en wat er had kunnen zijn.
Erkennen is nodig ook van hoe je nu vaak nog over jezelf denkt vanuit je conclusies die je trok uit hoe ze met jou en elkaar omgingen in jullie gezin.
Ik noem enkele voorbeelden** en vul zelf het lijstje aan als bewustwordingsmoment voor jezelf:
Mijn aanname over mezelf Mijn oude realiteit
-Ik ben niet oké – Ik werd vaak behandeld alsof er iets mis met mij was
-Ik blijf altijd alleen -Ik moest het zelf uitzoeken in het gezin
-Ik ben dom – Ik werd behandeld alsof ik niets bij te dragen had
-…………………… – ……………………..
– ………………….. – ……………………..
De volgende blog zal gaan over stap 2 van de hefboomwerking wat ik noem:
Het proces van onschuldigen.
NOTE: Het kan lijken dat de eerste stap gaat in de richting van beschuldiging van je ouders. Dat is niet mijn intentie. Mijn overtuiging is dat ouders, als zij vrij genoeg zouden zijn, alles willen geven wat ze hebben om hun kinderen gelukkig te maken. Vaak zijn zij ook belast met onverwerkt onrecht, waardoor zij niet de ouders kunnen zijn die ze zouden willen zijn. Zij zijn echter wel verantwoordelijk.
*Het kleine kind is niet een echt kind wat er nog zit, maar het is een metafoor voor dat deel wat nog weet heeft, wat heeft ervaren hoe er met je werd omgegaan en wat daar vaak conclusies uit heeft getrokken over zijn/ haar waarde en geliefd zijn.
**Ontleend aan het boek van Ingeborg Bosch, De herontdekking van het ware zelf. Blz. 175/176
Vragen? Mail me gerust! riannedelaat@gmail.com
Praktijk Relatief, Rianne de Laat
Recente reacties