by Rianne | sep 26, 2016 | Rianne's Blog
Je hoort van een vriend of vriendin dat er iets boven water is gekomen wat niet kan worden opgelost. De diagnose is uitgesproken. Dat wat onderhuids speelde heeft een naam gekregen, het is vastgesteld. O, wat erg… Hoe kan ik reageren? Ik weet het even niet. Wat? Ik weet het helemaal niet… Dat zeg ik dan ook maar… “Wat erg voor je, ik weet even niet goed wat ik hierop kan zeggen”. In mij voel ik van alles tekeer gaan. Ik voel de klap mee met diegene waar ik van hou. Ik voel vooral veel boosheid. Dit mag niet gebeuren, dit kan niet! Ik voel hoe ik de werkelijkheid die zich nu aandient wil ontkennen. Onmacht voel ik, ik wil het niet accepteren! Het maakt me vooral heel boos. Waarom kan dit niet worden opgelost? Wie of wat is hiermee gebaat? Vragen komen in me op, die ik ook niet kan beantwoorden. Het kan zijn dat je het daarna weer naast je neer legt. Je kan ook niet bij alle onrecht stil staan wat er is. Ik zal die vriend of vriendin volgende week weer eens bellen. Het kan ook zijn dat je in de boosheid blijft hangen, het is zo’n soort cliffhanger net als in een film of boek. Je blijft hangen in de spanning en weet niet hoe het verder moet. Je blijft met een onbevredigd gevoel achter. Net voordat er ‘een break’ is brengen ze iets in beeld, waardoor je wordt verlokt om verder te kijken en niet de knop om te draaien van je tv. Ik heb ontdekt dat er iets is in zo’n cliffhanger...
Recente reacties