by Rianne | mrt 15, 2022 | Rianne's Blog
Als je ouders je in plaats van onvoorwaardelijke liefde veel last hebben bezorgd kan dat je heel boos maken. Degenen waar je aan zou willen hechten en aan wie je vanuit je biologische bloedlijn loyaal zou willen zijn maken het je (haast) onmogelijk om een vertrouwensrelatie op te bouwen. Er is een pakket schuld ontstaan doordat ze nalatig waren, jou niet hebben gezocht en gehoord. Omdat ze andere zaken hadden die belangrijker waren dan tijd en aandacht aan jou te schenken. Ze staan in de schuld bij jou. Nu jij volwassen bent besef je dat je had willen ontvangen, de erkenning, je had de bevestiging willen voelen van dat je oké bent zoals je bent. In plaats daarvan moest jij veranderen naar hun ‘beeld’. Onrecht! Nu kan je niet meer krijgen wat je toen hebt gemist. Dat kan niet meer. Het is alsof je nu een kind heel veel eten gaat geven die toen in hongersnood zat. Dat werkt niet. Wel kan je nagaan of er nog erkenning mogelijk is van je ouders. Dat kan bv. in therapie. Je kan ook rond blijven tollen in je boosheid en beschuldigingen. Hoe begrijpelijk ook, dat houd je echter nog meer gebonden aan je ouders en levert je geen vrijheid op. Wat wel? Het antwoord op schuld is verantwoordelijkheid. Als je ouders hun verantwoordelijkheid (deels) niet namen om voor jou te zorgen, pak dan nu zelf verantwoordelijkheid voor je eigen leven om je steeds meer vrij te kunnen voelen. Dagelijks werk ik met heel wat mensen in mijn praktijk met vragen hieromtrent. Zoals: “Hoe kan ik nog vertrouwen? Ik wantrouw de mensen...
by Rianne | jan 15, 2022 | Rianne's Blog
Hebben je ouders je gekwetst, genegeerd, beschuldigd, uitgelachen, geslagen, in de steek gelaten en of verwaarloosd? Daar heb jij niet om gevraagd en dat verdiende je ook niet, al kan je daar zelfs over gaan twijfelen als je zo werd behandeld. Je bent gaan denken over jezelf zoals ze met je omgingen. “ ik ben maar een lastpost”. Dagelijks hebben heel veel mensen nog last van de gevolgen van de liefdeloze behandeling. Ik noem dit onrecht wat jou is aangedaan. Jij had recht op een liefdevolle, respectvolle aandacht. Op koestering en bescherming. Op steun en erkenning voor wie je was en bent. Ongeacht je prestaties of je soms onhandige gedrag. Onvoorwaardelijk. Gewoon omdat jij er bent. Punt. En nu zit je er wel mee. Je wordt steeds weer geconfronteerd met de feiten. Het drukt op je humeur, geeft stress en onrust. Je wil niet in de slachtofferrol, maar je bent wel belast en je hebt weinig vertrouwen in verlichting van jouw fysieke en psychische last. Daar is een flinke hefboom voor nodig om die berg te verzetten. De vraag die je kan helpen is: Wat gaat jouw antwoord zijn op jouw onrecht? Ga je met hetzelfde kruid terugschieten? Ga je bewijzen dat je best oké bent en put je jezelf uit om toch nog de erkenning te krijgen? Leg jij jouw last bv. in de vorm van verwachtingen bij je kinderen of je partner neer die aan jou moeten goed maken wat jij tekortkwam? Laat jij de slinger doorslaan naar de andere kant en ga je je kinderen bv. extreem veel geven omdat jij tekortkwam? Ga je proberen je...
by Rianne | mei 31, 2019 | Rianne's Blog
We hebben het druk! We besteden met elkaar veel aandacht aan onze kinderen, ons werk, ons huishouden en als moeder willen ook nog liefst een speciale taart zelf bakken. Wat bak jij ervan? Waar ben jij op gefocust? Kies jij bewust of lijk jij meer op een ongeleid projectiel wat alle kanten op schiet naar waar je aandacht wordt gevraagd? Zonder focus …géén taart. De meeste van ons, moeders, zijn zich best bewust van wat ze belangrijk vinden in hun leven nl. de kinderen! Je bent niet zomaar toevallig moeder geworden. (meestal) Ik vroeg me af wat het zoal met zich meebrengt dat kinderen in deze tijd zo vóórop staan? Wat ik tegen kom in de praktijk is dat het zeker mooi is van onze tijd dat er meer aandacht is voor de behoeften en gevoelens van onze kinderen. Als ze daarin worden gezien en erkent en dit wordt benoemd dan geef je daarmee een geweldig cadeau mee voor hun leven. Daarnaast wordt de plek van de kinderen vaak wel erg groot gemaakt. In uitspraken als: “als je kind maar gelukkig is, dan ben ik het ook”, maken we ons erg afhankelijk van het geluk van onze kinderen. Er kan een druk bij je kind komen te liggen, want hij moet maken dat hij gelukkig is…anders ben jij het niet. Kinderen moeten gaan voorzien in het geluk van de ouders. Het kan zomaar zijn dat er een onbalans moet worden gecompenseerd bij de ouders, door de aandacht op de kinderen te richten. Zij moeten door hun prestaties of door een lief/ verantwoordelijk kind te zijn ervoor zorgen dat...
by Rianne | sep 25, 2018 | Rianne's Blog
Er wordt veel van mij gevraagd door mijn kinderen, mijn partner en daarnaast ook op mijn werk, de kerk en het bestuur van de vereniging niet te vergeten. ‘Als je iets doet dan moet je dat goed doen’. Zo hebben mijn ouders me verantwoordelijkheid bijgebracht. En dat is niet verkeerd vind ik. Zo ben ik, dat past bij mij. En toch kan ik het nooit goed genoeg doen. Ik schiet steeds tekort en daar wordt ik heel saggerijnig van. Zet ik me wat meer in voor mijn vrouw, dan heeft ze altijd nog wel iets waar ik niet aan heb gedacht. Zet ik me wat meer in voor mijn werk dan klagen mijn kinderen dat ik zo weinig thuis ben. Ik wordt hier erg boos over. Ik heb het gevoel dat er aan alle kanten aan mij getrokken wordt. Ik kan er nooit genoeg zijn vóór de ander. Het is gewoon niet fair. Ik ben er ook nog! Als mijn vrouw erover begint dan denk ik eigenlijk: ”zeik niet zo” “zie je dan niet wat ik allemaal doe en laat voor jou!” Waar ik ook over nadacht, zei deze cliënt is dat ik het zo oneerlijk vind dat mijn vrouw zoveel aandacht heeft voor de kinderen en veel minder voor mij. Ik voel me op de 2e of derde plaats staan. En wat ik ook doe, het valt verkeerd. Het lijkt wel of ik het niet aanvoel. Ik dacht zelfs eens: Ben ik misschien licht autistisch? Wat ik dan doe in zo’n situatie? Ik wordt boos, ga verwijten en trek me terug in mezelf. In therapie ben ik...
by Rianne | jan 7, 2017 | Rianne's Blog
Ik ben Camilla, nu 12 jaar. 2 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden en nu heeft mijn vader een nieuwe vriendin. Ik kan daar maar niet aan wennen. Het enige wat ik wil is dat mijn vader en mijn moeder alles vergeten wat er gebeurd is en opnieuw zouden beginnen. Maar dat zullen ze niet doen. Nog in geen honderd jaar. Ik kan me daar heel kwaad over maken. Weet je, toen mijn ouders uit elkaar gingen was het ook wel een opluchting, geen ruzies meer of van die spanningen in huis, waar ik niks mee kon. Ik ging vanaf die tijd de ene week bij mijn vader en de volgende week bij mijn moeder wonen. Best een gedoe! Gelukkig woont mijn vader nog in ons huis van altijd… het voelt alleen zo anders, ik mis ONS … Nu mijn vader die vriendin heeft let hij echt niet meer op mij, hij loopt met zijn hoofd in de wolken. Hij maakte altijd alle afspraken met mij samen en nu gaat hij dat met haar doen en zegt hij alles over zijn werk tegen haar. Ik val uit tegen mijn vader over vanalles. Die vrouw, die hij helemaal nog niet lang kent en die niks met ONS te maken heeft, krijgt zomaar al zijn aandacht. Hij wil ook al de bezoekregeling veranderen omdat hij haar dan nog meer kan zien. Zij heeft ook nog twee van die etterbakkies van kinderen die in ONS huis met treintjes spelen en dan ruzie maken. Walgelijk! Dat ze die twee thuis laat, ik heb daar niks mee! Nou ik ben er helemaal klaar mee....
Recente reacties