En op een dag besloot ze te kijken…

20230216_203825 ogenfoto

Te willen zien hoe haar eigen leven er voor stond.

Niet langer weg te lopen, weg te kijken van haar werkelijkheid.

Eindelijk stelde ze haar hart open en bij elk inzicht in zichzelf en haar situatie zei ze: “Goed dat ik het zie”!

En zo gaf ze zichzelf eigen-waarde.

Want ze keek het monster, wat zo overweldigend leek, steeds meer recht in de ogen.

“Goed dat ik het zie”& “Ik ben er nu ook”.

Ze gaf zichzelf daarmee positie, grond en ruimte.

Ze hoefde niet meer te doen alsof alles in orde was, alsof ze gelukkig was.

Nee, haar huwelijk, daar liep ze op leeg, ze kon daar niet geven en ontvangen wat zij nodig had.

Ze zag stukje bij beetje wat ze met zichzelf deed door het te zoeken op een plek waar het niet te vinden was.

Ze hoopte door haar zorg aan de anderen te geven te ontvangen van man en kind en kleinkind en vriendinnen. Die moesten ontvangen, haar zorg, die ze eigenlijk aan zichzelf moest besteden.

Zelfzorg…was een heel klein restpostje.

“Goed dat ik het zie”, zei ze weer, dat is wat anders als: “ik zie dat het handig is”.

Dat te zien gaf haar verdriet, maar minder dan verwacht want ze kon er nu milder naar kijken. Ze was zo’n beetje haar eigen vriendin en deelgenoot aan het worden.

Ze kon daardoor verdragen dat het er was en steeds eerlijker kijken naar haar monster met verschillende koppen en staarten. Elke keer als ze ernaar durfde kijken werd het wat minder beangstigend, wat kleiner en werden haar keuzes na verloop van tijd duidelijker.

Ze vroeg zich nu steeds vaker af: “Hoe is het voor mij” op de eerste plaats

En dat had consequenties. Haar verlangen hoefde ze niet op te geven, ze nam daar zelf verantwoordelijkheid in…zó werd er voor haar behoeften gezorgd.

 

Wil je ook wel kijken, maar heb je de moed nog niet gevonden …maak gerust een afspraak, dan kijk ik graag met je mee.

Submit a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *