Er wordt veel van mij gevraagd door mijn kinderen, mijn partner en daarnaast ook op mijn werk, de kerk en het bestuur van de vereniging niet te vergeten.
‘Als je iets doet dan moet je dat goed doen’. Zo hebben mijn ouders me verantwoordelijkheid bijgebracht. En dat is niet verkeerd vind ik. Zo ben ik, dat past bij mij.
En toch kan ik het nooit goed genoeg doen. Ik schiet steeds tekort en daar wordt ik heel saggerijnig van.
Zet ik me wat meer in voor mijn vrouw, dan heeft ze altijd nog wel iets waar ik niet aan heb gedacht. Zet ik me wat meer in voor mijn werk dan klagen mijn kinderen dat ik zo weinig thuis ben.
Ik wordt hier erg boos over. Ik heb het gevoel dat er aan alle kanten aan mij getrokken wordt. Ik kan er nooit genoeg zijn vóór de ander. Het is gewoon niet fair. Ik ben er ook nog!
Als mijn vrouw erover begint dan denk ik eigenlijk: ”zeik niet zo” “zie je dan niet wat ik allemaal doe en laat voor jou!”
Waar ik ook over nadacht, zei deze cliënt is dat ik het zo oneerlijk vind dat mijn vrouw zoveel aandacht heeft voor de kinderen en veel minder voor mij. Ik voel me op de 2e of derde plaats staan. En wat ik ook doe, het valt verkeerd. Het lijkt wel of ik het niet aanvoel. Ik dacht zelfs eens: Ben ik misschien licht autistisch?
Wat ik dan doe in zo’n situatie? Ik wordt boos, ga verwijten en trek me terug in mezelf.
In therapie ben ik nu gaan zien dat ik uit het contact ga met mezelf en de ander. Ik ga ‘niet voelen’, want dat doet pijn. Ik probeer het op te lossen vanuit mijn hoofd! Of ik ga mezelf verdedigen. Maar dan belanden we in een strijd. Ik merk op, dat wat ik verlang, dat bereik ik niet. Het lijkt onmogelijk.
Mijn therapeut vroeg me twee zinnen te zeggen en op te merken wat ik in mijn lichaam voelde. De twee zinnen waren: “Ik schiet tekort’ en daarna: “Ik kom tekort”
“Ik schiet tekort”….ik voel me dan gevoelloos en onverschillig, daar ben ik wel mee vertrouwd.
“Ik kom tekort”…dat voelt niet fijn, daar ga ik liever niet naar toe. Ik voel pijn.
De vraag komt dan in me op: Wiens schuld is het nu? Die van de ander of van mezelf? Die vraag probeer ik snel weg te stoppen. Zo wil ik niet bezig zijn. Maar toch…
Herken je je in deze persoon? Durf jij nog ‘te verlangen’ of maakt dat je ongelukkig als je daarbij stil staat?
Als therapeut daag ik je uit om voorbij te gaan aan de schuldvraag en met compassie te kijken naar waarin je tekort komt ( of bent gekomen). Als je zoals in de eerste zin zegt: ‘ Ik schiet te kort’ dan beschuldig je jezelf. Je denkt : Het ligt aan mij! Ik faal en ik ben niet oké en het klopt ook wel wat ze zeggen…
Zou het kunnen dat je door dit te denken nog enige controle houdt over het geheel? Als het nl. aan jou ligt dan kan je er altijd nog iets aan doen. Want: Als jij nu maar….(vul maar in)…beter / meer….je best doet, dan kan het toch nog goed komen. Dan kan je alsnog voldoen aan de verwachtingen. Misschien zijn de verwachtingen reëel, maar misschien ook ongepast?
Dit kan een manier zijn geworden van overleven, waardoor je de laag van je eigen noden en behoeften niet erkent.
– Als ik die ook nog moet erkennen, dan kom ik helemaal tijd tekort.-
Je gevoelens helpen je juist om je gezonde grenzen te voelen.
Je kan pas verantwoordelijkheid oppakken voor je behoeften als je ze in beeld hebt.
Dan zou je kunnen zeggen wat het met je doet en dat je behoefte hebt om gewaardeerd te worden in wat je doet. Je kan ook uitspreken hoe je probeert rekening te houden met je vrouw of je baas zodat daar begrip voor kan komen of dat er een gesprek over ontstaat. Zo doe je jezelf recht en maak je zichtbaar hoe je aan de ander denkt.
Ook kan er dan ruimte komen om te kijken naar waar jij ‘ voorrang’ aan wil geven en waar voor jou de grens ligt in wat je kan of wil geven. Want ook al ben je loyaal aan de van thuis meegekregen boodschap: ‘ Als je iets doet doe het dan goed’….Mag die inzet dan ook goed zijn voor jou?
Wil je eens doorpraten over dit onderwerp? Kom eens langs bij Relatief. www.relatief.eu
‘Ondernemer: jij bent je zaak, werk harder aan jezelf dan aan je zaak’
Recente reacties