Waarom zou ik gaan praten bij een therapeut? Praten …lost dat iets op dan?
Dat is de vraag die ik regelmatig tegenkom.
En terecht! Goed dat je jezelf vragen durft te stellen over wat het je zal kosten of wat het je kan brengen.
Soms komen mensen bij me die al e.e.a. hebben gezien in hulpverlenersland. Ze weten dat ze er zelf niet uitkomen, maar hopen dat ze niet weer teleurgesteld raken. Ik vraag dan naar hun ervaring bij andere hulpverlening en hoor zo wat ik vooral niet moet doen. Er zijn mensen die het nergens vinden omdat ze bv.de oplossing buiten zichzelf zoeken of alleen zoeken en niet in beweging komen.
Wat ik meestal merk is dat mensen wel willen, maar geen inzicht hebben in de bomen van hun bos waar ze in verdwaald zijn geraakt.
Een echte ontmoeting, dialoog, waar ik op aanstuur geeft dan mogelijkheden. Het werkt helend als iemand zich geleidelijk aan, door groeiend vertrouwen, leert open stellen.
Kort op een rijtje wat het kan brengen:
– Woorden vinden voor je gevoelens kan je rust en leefruimte geven. Doordat taal me het woord: “ondraaglijk” biedt,
brengt onmiddellijk al een soort draaglijkheid met zich mee.
– Begrip slaat een brug tussen jou en de ander en je voelt je daardoor minder eenzaam en meer verbonden.
– Inzicht in jezelf door gerichte vragen en zichtbaar maken van je situatie. Je krijgt inzicht in
hoe jij kijkt, denkt, handelt in jouw situatie en wat dat je brengt.
– Wat doet jouw gedrag met de ander? Dat hoor je terug. Feedback geeft groeikansen.
– Je wordt gezien in wat jij te brengen hebt. Wat is de betekenis van wat jij inbrengt in je relaties?
– Zicht op keuzemogelijkheden. Door het onder ogen komen van jezelf, kan je gedrag kiezen. Onbewust zijn van je
handelen en communiceren maakt dat oude, vaak niet helpende patronen gewoon door gaan.
– Doorbreken van schade veroorzakend handelen in je dierbare contacten.Je ontdekt hoe je schatten van vrijheid en
liefde door kan geven. Wat wil jij je kinderen leren met jouw voorbeeld? Kinderen pikken het meest op van wat ze je zien doen of
niet zien doen.
– Bevrediging van wat je doet en opbouw van je zelfvertrouwen als je vertrouwen krijgt van anderen.
– Je hoeft geen probleem te hebben, we kunnen het hebben over groei.
Als het aan de mens ligt wil hij het liefst in zijn comfortzone blijven, terwijl de wereld nog nooit zo hard is veranderd. Herhaling van rituelen van opstaan, eten, werken, uitstapje, uitrusten, slapen en weer opstaan geeft dan houvast en rust.
Niet alles bepaal je als mens echter zelf. Er komen ongevraagd veranderingen op je pad. Je baas kondigt een reorganisatie aan, je vriendin wil niet meer met je verder, je kind moet naar het ziekenhuis. En dan blijkt dat we toch ineens wat veerkracht tekort te komen. Het is ineens teveel bij elkaar. We komen in een crisis, we weten niet meer hoe verder…
En dan komen de ‘ twijfels…excuses…bezwaren’ :
– Maar gaan praten bij een therapeut is zo’n grote stap…
– Want dan geef ik toe dat ik een probleem heb…
– Dan geef ik toe dat ik het niet zelf kan…
– Heb ik dan al alles geprobeerd? Ach ik redt t nog wel even…
– Dan kost dat ook nog tijd…
– Ik zal dan wellicht dingen moeten veranderen …kan of wil ik dat wel
– Hoe vind ik een goeie hulpverlener?
Kortom je komt weerstand tegen, bestaande uit allerlei redenen om er niet aan te beginnen.
Wat doen sommige psychologen daar dan mee? Die tonen begrip voor je bezwaren en de lijdensweg en nodigen je uit naar de andere kant over te steken, de kant waar de psycholoog zelf staat. Want dan zal alles beter gaan. De hulpverlener gaat trekken en duwen om je zijn kant op te krijgen. Vaak is dit niet zo effectief. De hulpverlener spiegelt de gedachten en handelingen en zegt dat hij toch eens een stap moet zetten om het te doorbreken. De Cliënt voelt zich steeds onmachtiger worden.
Soms krijgt een cliënt ook het idee dat ook de hulpverlener een oordeel over hem heeft doordat hij zegt welke kant hij op moet bewegen. Onbedoeld zegt de hulpverlener dan : “wat jij doet is fout en ik doe het goed. De hulpverlener wil je bij de hand nemen naar de oplossing die hij in gedachten heeft. Maar dat wil jij niet! Je wil de regie zelf houden. Het is niet aan de therapeut om te bepalen hoe jij je geluk moet vinden. Heel goed dat je zelf de verantwoordelijkheid wil nemen voor jouw proces!
Mijn ervaring is dat, als er een ingreep plaats moet vinden, als ik bv. geopereerd moet worden, dat ik me dan over moet geven aan de chirurg. Als ik zelf de operatie kon doen, dan was ik daar niet. Wel denk ik kritisch mee, want het gaat wel over mijn lijf. En ik stel vragen, waardoor ik vertrouwen kan krijgen in de deskundigheid van degene die mij wil behandelen. Ik kijk of ik me kan vinden in wat hij of zij me biedt.
De weerstand gaat ergens over, het heeft je iets te vertellen over de tegenstrijdigheden in je zelf. Het is niet fout! Je aarzelingen geven je vaak bruikbare informatie over wat je ziet zitten en wat niet. Of waar je bang voor bent of waar je vragen over gaan. Als je erbij stil durft te staan geeft het je informatie over hoe je er op dit moment in staat, over je motivatie en over waartoe je bereid bent.
Het kan een bescherming zijn om niet opnieuw een teleurstelling te krijgen. Je hebt vaak een goede reden waarom je aarzelt om te gaan praten. Waar gaat jouw aarzeling over? Als je dat weet kan je gerichter zoeken of weten wat nu bij je past.
Uiteindelijk maak jijzelf de keuze:
Je protesteert en je raakt toch ergens gemotiveerd om te gaan of je accepteert dat je geen verandering wil.
Soms wordt je onder druk gezet door je partner of je baas. Als je er niets aan doet dan houd ‘t hier op. Soms vind je familie dat je eens moet gaan praten omdat je bv. geen gevoel toonde bij het overlijden van je moeder.
Vaak heeft je weerstand zijn goede redenen, maar kom je er niet mee verder en is de enige manier om erachter te komen wat het je brengt een afspraak te maken voor een intakegesprek.
Pas als je moed toont je weg te gaan, toont de weg zich aan jou.
( Paolo Coelho )
Praktijk voor individuele en relatie therapie Relatief 0618893836
Recente reacties